جعبه آبی ‌ یا Blue Box اصطلاحی است رایج بین فریکرها . Phreaker به هکرهایی گفته می‌شود که روی سیستم‌های مخابراتی و خطوط تلفن کار می‌کنند و اکثرا می‌توانید آن‌ها را در اطراف تلفن‌های عمومی پیدا کنید. مثلا در تصویر بالا استیو وزنیاک (طراح و سازنده اولین و دومین کامپیوتر اپل) را می‌بینید که با جعبه آبی دست‌ساختش در حال انگولک کردن یک باجه تلفن عمومی است.

اما این سیستم‌ها چطور کار می‌کردند؟ در دوران قدیم که سیستم‌های تمام دیجیتال وجود نداشت، شرکت‌های مخابراتی برای برقراری تماس و اطلاع از وضع آن مجبور بودند از همان سیم‌هایی که کاربران رویشان حرف می‌زنند استفاده کنند. برای اینکار از فرکانس‌های متنوع صوتی برای مخابره اطلاعات تماس استفاده می‌شد. این اصوات که مانند یک زبان برنامه‌نویسی سوییچ‌های بین راه را تنظیم می‌کردند، حتی برای کسانی که با تلفن صحبت می‌کردند نیز قابل تشخیص بودند. در آن دوران، فریکرها با کشف این فرکانس‌ها و به دست آوردن معناهایشان - در بسیاری مواقع با زیر و رو کردن مقالات فنی و گاهی با به دست آوردن کپی‌های غیرقانونی دفترچه راهنماهای شرکت‌های مخابراتی - می‌توانستند شبکه تلفن را به کنترل خودشان در بیاورند.

در تلاش‌های اولیه فریکرها کشف کرده بودند که با ایجاد فرکانس ۲۶۰۰ هرتز می‌توانند خطوط اصلی تلفن را ریست یا فلش کنند و این قابلیت به آن‌ها اجازه می‌داد بدون پرداخت پول، تلفن بزنند چرا که شرکت مخابرات با شنیدن فرکانس ۲۶۰۰، تصور می‌کرد که ارتباط از طریق گذاشتن گوشی قطع شده. قابل ذکر است که فریکرهایی مثل جو انگرسیا می‌توانستند این فرکانس را حتی بدون هیچ وسیله اضافی و از طریق زدن سوت با دهان هم تولید کنند.

در مراحل بعدی فریکرها چیزی به اسم جعبه آبی ساخته بودند که درست مانند کنسول یک تکنیسین شرکت تلفن عمل می‌کرد. استیو وزنیاک (موسس اپل و طراح و سازنده اصلی کامپیوترهای آن) و استیو جابز (موسس اپل) هر دو فریکر به حساب می‌آمدند و از جعبه‌های آبی استفاده می‌کردند. در یک هک مشهور، استیو وزنیاک از طریق یک جعبه آبی به کشور واتیکان که مقر مرکزی کلیسای کاتولیک است زنگ زد و با تقلید لهجه آلمانی هنری کسینجر (سیاستمدار بسیار رده بالای آمریکایی و برنده جایزه صلح نوبل)‌ درخواست کرد تا فورا با پاپ صحبت کند (که البته به خاطر خواب بودن پاپ، تماس برقرار نشد).

بعدها نرم‌افزارهای جعبه‌های آبی هم برای کامپیوترهای متنوع (از جمله آمیگا) نوشته شدند اما با گسترده‌تر شدن حضور دستگاه‌های دیجیتالی در خطوط تلفن و کمی بعد جدا شدن خطوط سیگنال از خطوط مکالمه، کاربردهای تکنیک هک تلفنی (که گاهی فـَــک هم نامیده می‌شود) کمتر و کمتر شد و خرده فرهنگ‌ فریکرها هم رو به زوال گذاشت.

جعبه‌آبی، مشهورترین دستگاه‌های این خرده فرهنگ هکری بود اما جعبه‌های بسیار دیگری هم وجود داشت. مثلا جعبه سیاه که به دارنده اجازه می‌داد تلفن‌هایی دریافت کند که برای تلفن زننده مجانی باشد، جعبه مسی که برای تخریب اموال شرکت تلفن استفاده می‌شد، جعبه طلایی که برای پروکسی کردن کاربرد داشت (می‌توانستید خروجی تلفن را تلفن دیگری نشان دهید) و جعبه بنفش که اجازه می‌داد از تلفن‌های سکه‌ای تنها با استفاده از یک سکه، هر چقدر که می‌خواهید تماس راه دور برقرار کنید. البته در این فهرست باید از جعبه عنابی هم نام برده شود که با پایین آوردن ولتاژ کاری جعبه‌های دیگر، شناسایی محل فریکر برای ماموران اف بی آی را سخت‌تر می‌کرد.